STASIS #10
Cyphers, voortdenderende drummachines en een mysterieuze metalband
Van al de plannen die ik in januari besprak in deze nieuwsbrief is niet veel terecht gekomen. Dat is niet erg. Er is een tiende editie van STASIS, dát is het belangrijkste. Platform Ghost ruilde ik in voor Substack. Dat heeft twee reden: Ghost is te duur én, omdat ik verder weinig andere sociale platformen meer gebruik, kostte het te veel moeite om nieuwe lezers te trekken. Substack zie ik als een tussenoplossing. De ideële doelstelling van Ghost spreekt me nog steeds aan. Grote kans dat ik er ooit weer terugkeer. En, oh ja, ik schrijf vanaf nu in het Nederlands.
In het eerste weekend van augustus vond in Heerlen Notorious IBE plaats. Het event is een van de grootste breakdance festivals ter wereld en trekt duizenden breakdancer van over de hele wereld. In tegenstelling tot de afgelopen jaren nestelde IBE zich dit jaar in de binnenstad. Verspreid over twee pleinen bonden breakdancers en breakdance-crews de strijd met elkaar aan. Meestal als freestyle: zonder voorbereiding reagerend op elkaar. Dit is de breakdance zoals die in jaren zeventig ontstond in New York. Hiphop en breakdance vieren dit jaar een feestje: ze zijn vijftig geworden. Notorious IBE doet al vijfentwintig jaar mee. De eerste jaren in Rotterdam en sinds 2008 in Heerlen.
Een perfecte combinatie: Heerlen is een hiphop-stad. De crew Het Verzet timmerde tien jaar geleden flink aan de weg, ook nationaal. Inmiddels zijn de leden hun eigen weg gegaan. De producer Subp Yao is een belangrijke bass-producer geworden met internationaal aanzien. Andere leden houden zich bezig met het wereldwijd promoten van graffiti of hebben nieuwe crews opgericht. Beatmaker Ellmatic en rapper BlabberMouf werken intensief samen met de SQB-crew uit Chili.
De in 2012 in Heerlen opgerichte HFC (Heerlen Fucking City) is uitgegroeid tot een dansschool die internationaal meetelt. Eerder dit jaar zag Kool Cult het levenslicht. De stichting is een platform voor cultuur en sport met hiphop als basis. Geen wonder dat IBE zo goed gedijt in Heerlen.
De freestyle cyphers (een plek om met elkaar zonder restricties te dansen) in de binnenstad blinken op de 25ste editie uit in diversiteit. Er wordt gedanst op klassieke hiphop-beats, disco, filterhouse, dancehall en klassieke muziek uit de 18e en 19e eeuw. Die diversiteit is nieuw en zorgt voor de opkomst van allerlei nieuwe manieren van dansen die vaak spontaan ontstaan op het moment zelf. Beginners en ervaren breakdancers dansen met elkaar en tegen elkaar. Het mooie: op geen enkel manier leidt het verschil in kwaliteit en intensiteit tot een andere benadering van de dansers. Voor iedereen wordt even hard gejoeld, geklapt en gejuicht. Dit is hoe een gemeenschap van gelijken eruit ziet. Al is de MC in de dancehall-cypher onverbiddelijk: iedere danser moet de zestien stappen-cyclus ('16 shots') doorlopen anders grijpt ze in. Gelukkig wordt er vooral gelachen om de onderbrekingen en is het enkel de soms harde regen die de sfeer ietsje aantast.
Toch is er een discussiepunt tijdens deze 25e editie dat onder de oppervlakte sluimert: is breakdance een sport of vrije expressie? Het wat ongemakkelijke antwoord? Beide. De drukte bij de cyphers in de binnenstad bewijst dat de idealen waarmee breakdance is begonnen nog steeds overeind staan: iedereen is welkom, ongeacht afkomst, geslacht, ras en niveau. Toch wordt er een paar honderd meter verderop aan de rand van de binnenstad gestreden voor een plekje op de Olympische spelen. Vanaf 2024 is breakdance een olympische sport en dat betekent dat er objectieve maatstaven zijn gedefineerd van wat een goede dans(move) is. Een idee dat eigenlijk haaks staat op de originele waarden van de breakdance-cultuur.
In het Parkstad Limburg Theater vinden de door Fuji Film gesponsorde Undisputed Masters plaats. Daar wordt gestreden voor punten die internationaal meetellen. Hier wordt niet met elkaar gedanst, maar tegen elkaar. Crews tegen crews, vrouwen tegen vrouwen, mannen tegen mannen. En, natuurlijk, dezelfde niveaus tegen elkaar. Breakdance-puristen krijgen er de rillingen van. Het vooruitzicht om misschien actief te mogen zijn op de Olympische Spelen trekt sommigen toch over de streep. Leidt dat tot de erosie van breakdance-waarden? Van de gemeenschapszin? Van de essentie van breakdance-cultuur? Ja, natuurlijk. Het is echter ook een natuurlijk proces in een kapitalistische samenleving waar subculture elementen integreren in de mainstream. In 2020 vond eenzelfde proces plaats met skateboarding. Ook daar bestaan sport en de vrije vorm naast elkaar. Net als op de 25e editie van IBE in het jaar dat breakdance 50 is geworden. Op naar de volgende.
Notorious IBE vond van 3 tot en met 5 augustus plaats in Heerlen, meer info via thenotoriousIBE.com.
– – –
SHORTS
De voortdenderende drummachine van Autobahn
Onlangs interviewde ik Autobahn voor Gonzo (circus). Interessante band die begin dit jaar een derde album heeft uitgebracht. Op 'Ecstasy of Ruin' klinkt Autobahn meer goth dan ooit. Dat is voornamelijk te danken aan de ratelende drummachine die elk nummer domineert en de nummers een bepaalde versnelling geeft. Vanuit zijn huisstudio in Leeds vertelde zanger en liedjesschrijver Craig Johnson me dat hij de analoge drumcomputer honderden samples heeft gevoed die hij voor het grootste deel zelf opnam. Van deze field-recordings boetseerde hij de drum loops die de nummers op het album voortstuwen. Bewust mixte Johnson de drummachine en bas omhoog, de zang en gitaar omlaag. Dat geeft 'Ecstasy of Ruin' die gejaagde sfeer.
Autobahn komt uit Leeds. Dat is de bakermat van gothrock. Sisters of Mercy komt er vandaan. Johnson is geboren en getogen in Leeds én heeft een voorliefde voor het noorden van Engeland. Mensen zijn daar anders, meer binnenvetters, vertelde hij me. Noorderlingen nemen het leven minder serieus. Ze weten overal wel een ironische draai aan te geven. In zijn boek 'The Art Of Darkness: The History Of Goth' beschrijft John Robb het noorden als de gebieden die met elkaar verbonden worden door de N62-autoweg. Wakefield (Fields of the Nephilim), Hull (Genesis P-Orridge) en Sheffield (Echo & The Bunnymen) zijn daar ook onderdelen van. Het rijke muzikale verleden van de regio is onderdeel van het geluid van Autobahn, al benadrukt Johnson dat zijn band niets met nostalgie van doen heeft. Wat hij daarmee bedoelt? Lees mijn interview met hem in Gonzo (circus) # 177 die in september verschijnt.
‘Ecstasy of Ruin’ van Autobahn is verschenen bij Tough Love Records en is te beluisteren bij Bandcamp.
– – –
De opmars van Sleep Token
Sleep Token is een opmerkelijke band. Ik ontdekte ze pas laat: begin dit jaar stuitte ik, met dank aan het YouTube-algoritme, op het concert dat de band gaf in de O2 Academy, Birmingham op 17 januari 2023. Het concert staat integraal op YouTube, duurt één uur en 23 minuten en is geschoten door een fan vanuit het publiek. Ik keek de registratie ademloos uit. Ik ben niet de enige die Sleep Token pas dit jaar ontdekte. De band is reeds actief vanaf 2016 maar doet alles in eigen beheer en geeft geen interviews. Nou ja, eentje is er te vinden. Een gesprek - meer kun je het niet noemen - dat frontman Vessel deed met Metal Hammer in 2017. Drie albums zijn er inmiddels verschenen en steeds volgt de band hetzelfde recept: om de zoveel tijd wordt er een nummer mét videoclip gelanceerd tot het hele album verschijnt. Tot nu een bescheiden succes. De promotiecampagne voor het eerder dit jaar verschenen ‘Take Me Back To Eden’ zorgt voor de doorbraak. De nummers zijn beter, de videos spannender.
De nieuwe cultuur op YouTube speelt daarin ook rol. Daar wordt tegenwoordig vaak gereageerd op videos die anderen publiceren. Op Sleep Token reageren is populair: de band houdt zich niet aan genre-hokjes, zanger Vessel is exceptioneel goed, het verhaal achter de band is mysterieus, net als de videos. En, oh ja, de nummers zijn geweldig. Voor FRNKFRT schreef ik over mijn fascinatie met Sleep Token. Het artikel is hier te lezen.
‘Take Me Back To Eden’ van Sleep Token is in eigen beheer uitgebracht en te beluisteren op de gangbare streamingdiensten.
– – –
HYPERSPEED
Er is veel kritiek op Netflix maar vooralsnog is de streaming dienst de enige die geld steekt in producties uit andere landen dan de VS. Dat levert pareltjes op. ‘Les papillons noirs’ is een productie van de Franse zender Arte. Dat is te zien. Het verhaal speelt zich af in het grensgebied van België en Frankrijk en is dus lekker donker, direct en ongecensureerd. Lekker anti-Amerikaans. Check de trailer hier.
In mijn favoriete Italiaanse restaurant (O’FRA Pizzabar in Aken) staat altijd een playlist met Italhouse op. De ambitie om weer te gaan dj’en steekt dan de kop op. Gelukkig is er My Analog Journal waar Disco Bambino veel beter is in het uitkiezen van italadisco-parels. Luister en kijk hier.
Art School Girl is een van mijn favoriete producers op het snijvlak van indiepop en electronica. Live From My Den vroeg haar een live-set te spelen en die is heel erg de moeite waard. Luister en kijk hier.
Van harte Atomnation! Het label bestaat tien jaar en stopt er nu even mee. Voor hoe lang? Geen idee. Om het wachten aangenamer te maken is er een feestelijke compilatie. Die vind je hier op Bandcamp.
Ooit schreef ik voor het Amsterdamse platform KROOKS. Na een jaar besloot het platform als enkel platenlabel verder te gaan. De spacy slowmo-house van SpaceAgePoetry en Dan Bay is de meest recente release. De ‘Vacuum’ EP luister je op Bandcamp.